Fyri at fata tøl og mongdir, so hevur tað týdning fyri fleiri at hava ítøkiligar lutir í hondunum og millum fingrarnar. Í hesum føri hava næmingarnir í 1.a talt og vekslað ítøkiligar krónumyntir.  Teir hava havt 20 krónumyntir, 10 krónumyntir, 5 krónumyntir, 2 krónumyntir og 1 krónumyntir á hondunum og roknað aftur og fram við hesum krónumyntunum.

Hjá onkrum hjálpir tað at hugsa í krónum, 2-krónum, 5-krónum, 10-krónum og so víðari, tá roknað verður, tí hetta verður jú brúkt í verki, men hevur tú ikki fingið hesa vitanina kropsliggjørda við at hava krónurnar á hondunum og keypa fyri tær, so kann tað vera trupult at skilja rokningina.

Í dag hava børn ikki pengar á hondunum í sama mun sum fyrr, og tí kann tað vera torført hjá fleiri at leggja saman, taka frá, falda og deila. Tí hevur tað størri týdning enn nakrantíð at brúka, síggja og føla ymsu krónumyntirnar, tá roknað verður.

Sum tit síggja á myndunum, so hava næmingarnir í 1.a lært seg at talt pengar, lagt saman, taka frá, veksla pengar og skriva upphæddirnar pent í heftið. Teir hava følt og havt myntirnar á hondunum og sett virði í teimum í samband við vørur og kostnað í gerandisdegnum.

Við at síggja, føla, telja, rokna og skriva eru tey í gongd við at tilogna sær ein kapital, sum kroppurin goymir, og sum tey so altíð kunnu finna fram aftur.